„Wieczorem 7 marca 1949 r. po majora „Zaporę” - cichociemnego Hieronima Dekutowskiego, kawalera krzyża Virtuti Militari, przeszli do mokotowskiej celi czerwoni oprawcy. Miał 35 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Wyglądał jak starzec. Siwe włosy, wybite zęby, połamane ręce, nos i żebra. Zerwane paznokcie. - My nigdy nie poddamy się! - krzyknął, przekazując przez współwięźniów swe ostatnie przesłanie”.
„Wieczorem 7 marca 1949 r. po majora „Zaporę” - cichociemnego Hieronima Dekutowskiego, kawalera krzyża Virtuti Militari, przeszli do mokotowskiej celi czerwoni oprawcy. Miał 35 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Wyglądał jak starzec. Siwe włosy, wybite zęby, połamane ręce, nos i żebra. Zerwane paznokcie. - My nigdy nie poddamy się! - krzyknął, przekazując przez współwięźniów swe ostatnie przesłanie”.
„Wieczorem 7 marca 1949 r. po majora „Zaporę” - cichociemnego Hieronima Dekutowskiego, kawalera krzyża Virtuti Militari, przeszli do mokotowskiej celi czerwoni oprawcy. Miał 35 lat, 5 miesięcy i 11 dni. Wyglądał jak starzec. Siwe włosy, wybite zęby, połamane ręce, nos i żebra. Zerwane paznokcie. - My nigdy nie poddamy się! - krzyknął, przekazując przez współwięźniów swe ostatnie przesłanie”.
Tak o legendarnym „Zaporze” pisze autorka; o „Zaporze” i jego ludziach, którzy pod jego komendą walczyli o wolną Polskę. Ta opowieść powstała w oparciu o liczne relacje żołnierzy „Zapory” i dokumentuje piękną historię zwykłych ludzi, którzy w wojennych okolicznościach stali się wielcy.
Cześć ich pamięci!
No customer reviews for the moment.
